ANTILIA Naar U, zilveren kim, staan wij berooid te turen als borg uw tinteling een ongebaande strand; hier zinken onze schreden zwaar in gulzig zand: wij moeten haveloos de nood der kust verduren. Mochten wij nog eens met zwangere zeilen sturen het Westen in, en zien hoe aan der zeeën rand een kruin genaakt, een kust, een mild en maagdlijk land, er huldigen een staat waar zuivre dagen duren! Wij zijn van 't nors geslacht dat niet wil ondergaan, dat toekomst torsen kan en reine ruimten minnen, dat zwoer uit barren tijd een Gouden Eeuw te winnen. Diep en geheimvol deint de levende oceaan, doch gretig aan de kust staan wij de kim te peilen en spannen in de wind de huiverende zeilen.
OLD HOME NEW HOME RARATONGA